Vårkveld til Mehammersåto

Så skimrande var aldrig havet.... Sola speglar både hav og Mosavatn




 
Det er vår, finver og fantastiske solnedgangar!

Utferdstrangen har vore stor denne veka, og då fredagskvelden kom var det beint ut ikkje til å halde ut lengre. Så velsigna godt å ha ei turvenninne berre ei melding unna!!
Halv sju i kveldinga la vi i veg frå Vassverket (Fitjar) til Mehammersåto (høgaste toppen på øya Stord, 749 m.o.h).

Og for ein vakker kveld!

Våren er på sitt mest intense i fjellet desse dagane. "Nytt liv or daude gror" praktisk tala! Nye spirer banar seg veg gjennom vissent gras og i kanten på dei få snøfonnene som framleis er igjen.
Ned att gjekk vi beint imot solnedgangen. Å gå på heia ovanfor Mosavatnet og sjå ei eldraud kule gå ned i havet, det må berre opplevast! Fotoapparatet mitt gjekk sjølvsagt tomt for batteri, men dei beste bileta er likevel på netthinna, og det er jo der dei gjer underverk!
I dag har eg måtta lese om då Gud skapte verda. Han skilde lyset frå mørkret, skapte himmelkvelven, havet, jorda og vatna, og let gras spire fram. Det skjedde som han baud, og for kvar skaping står det at "Gud såg at det var godt"!
Ja, det er så inderleg velsigna godt!

Svartavatnet frå Kjeringjo

Mosavatnet



Frå Mehammersåto mot Kvinnherad - Englafjellet, Geitadalstind og Ulvanosa



 

Frå Mehammersåto mot nord



Påske

Påska er over, men den lever framleis i meg!
Langfredag fekk vi, heile storfamilien her på Vestbøstad, gått ein god tur "sør i skogen". Vi gjekk ein skogsveg frå Svartasmogvegen og til Dåfjorden. Vi enda opp på Sælevik skule der vi vaksne sat i sola og kosa oss med leikande barn rundt oss. Ein strålande, varm og solrik vårdag. Det var nesten så ein kunne sjå graset spire i skogsvegen der vi gjekk. Eg tutla stort sett saman med minstejenta medan dei andre sprang etter turorienteringspostar. På heimveg fann Hanna Lovise både det eine og det andre som måtte takast med eller studerast. Mange, lange strå vart plukka og forma til kors. Jammen putta ho eit slikt kors ned i halsopninga på genseren - ho måtte leike at ho hang på korset! Då ho byrja å piska onkel Olav med stråa sine, vart skogsvegen verkeleg til "via Dolorosa". Godt å kunne la tankane flyge i det stille ein slik dag!

Påskeafta var for min del prega av forventning. Eg laga til grillfest på kvelden, og samstundes kjende eg på forventningane til påskedag. Jesus var død, ja, men vi veit jo kva som kjem! Så godt å få vandre i oppstandelsens forventning!

Påskedag hadde eg gleda meg til, og det var stort å få vere med å synge preludiet i kyrkja:
"Som den gylne sol frembryter
gjennom den kullsorte sky
Og sin strålegrans utskyter
så at natt og mulm må fly
Så min Jesus av sin grav
og det dype dødens hav
Oppstod ærefull av døde
imot påskemorgen røde!"

Men endå større var det å få stå i benkeradene og oppleve siste fellessongen: Deg være ære. Ein gjeng på 11 stk 10-16-åringar kapra fronten på galleriet - forsongarplassen - og song ut for full hals: "DEG være ære, Herre over dødens makt!" Alle tre versa, klingande klårt og sterkt. Det gjekk rett til hjarta!
Han er oppstanden, ja, han er sanneleg oppstanden!
Halleluja!

Skjærtorsdag - ut i hagen

Eg var så heldig at eg fekk kome meg ut litt aleine i dag. På føremiddagen gjekk eg frå Rimbareid og opp til Kidno. Hadde mål om Botnavatnet, men når ein først kjem seg ut, er det fristande å kome seg opp i høgda. Eg veit ikkje kvifor, men det er alltid noko ekstra med å nå ein topp. Med litt nattevåk pga hostande barn var beina tunge, men desto meir kjendest det som at kvart steg gav ny energi. Først over litla Kidno, og så til stora Kidno - 571 m.o.h. Herleg å kome seg til fjells!

I dag kom eg til å tenke på at Jesus også ofte trekte ut. Han gjekk ut i fjella for å be. Etter påskemåltidet med vennene sine gjekk han ut i hagen for å be. Jesus visste kva som skulle kome, og han hadde behov for å snakke med sin Far. Då søkte han ut. Vekk frå bygningar, vekk frå staffasje. Eg vart eigentleg ganske glad inni meg då eg tenkte at Jesus kanskje har hatt nett dei same kjenslene som meg over å få kome ut. I det fri, og særleg på fjellet, kjenner eg meg alltid så nær Gud. På ein heilt spesiell måte er vegen oppover fri! Herleg å få gå og vandre og samtale med Jesus!
I dag var det varmt og deilig i veret, men sikten var ikkje all verden. Rett og slett ganske så disig uti havet. Eigentleg litt typisk vårver. Og for meg var det nett slik eg kjende det nå. Eg ser stien godt nett framføre meg, men eg ser ikkje klart på lang sikt. Det er duld for augo mine. Men vegen oppad er fri!

Vel heime hadde mannen diska opp med herleg hjortegryte. Så pakka eg sekken med kaffemat og heile familien, og storfamilie med, lasta seg i båten for å gjere strandhogg. Perfekt dag! Heilt til fruen sjølv sklei rett uti sjøen då eg skulle gjere klart for dei andre til å gå i land. Så har eg altså "bada" - for første gong i mitt liv i april! I sjøen! Ute på nesten ope hav på Fodno. Eg, som nesten aldri badar i sjøen her heime. Eg som må ha godt over 20 grader i vatnet, har altså kome levande frå eit aprilbad! Hurra!!! At mobil og fotoapparat gjekk i dragsuget er det verre med. Med mange fleecepledd i båten, og ein mann som delte genser og ullstilongs med meg, så vart det strandhogg likevel :)
I kveld har vi øvd i kyrkja - "prosjektkor" - til påskedagsgudstenesta. Fantastisk kjekt!

Snakk om innhaldsrik skjærtorsdag :)

Sjå liljene på marka!

"Sjå liljene på marka, korleis dei veks! Dei arbeider ikkje og spinn ikkje, men eg seier dykk: Ikkje eingong Salomo i all sin herlegdom var kledd som ei av dei. Når Gud såleis kler graset på marka, det som står i dag og vert kasta i omnen i morgon, kor mykje meir skal han ikkje då kle dykk, de lite truande!"

I dag har vore ein alt-mogleg dag, med husvask, sengevask, har henta Nils Birger + 5 kameratar på leir, har handla til påske, ungane har sprunge til og ifrå og livet går i full rulle. Men fleire kaffekoppar på terrassen innimellom slaga har det blitt. Fuglane har sunge med all si stemmeprakt, skogsduene har kurra, bonden har stelt med jorda si (for min del stod trekken rett veg i dag :), og alt liksom vaknar til liv. Det gjer så godt, er som balsam for sjela. Eg kjenner sola i andletet og tenker at det er min Far som stryk meg på kinnet. Eg går i skogslia nett bakom huset og plukkar kvitveis som nikkar og smiler overalt. Hjarta mitt syng (ein barnesong sjølvsagt): "Guds kjærlighet er rundt om meg, den er overalt jeg vet. Og hvor jeg snur eller vender meg, er jeg midt i Guds kjærlighet! Den er over, under, foran, bak, og den varer hver eneste dag. JA!"

Til kvelds i dag blir det nybakte rundstykke med eggerøre av klinkegg frå Finnøy og graslauk frå hagen. Blikket skal kvile på innplukka påskeliljer, perleblomar og kvitveis.

Sjå på liljene på marka!

Palmesundagstur til Surefjell

 

           

       

Litt for trøtte vaksne, og litt for trøtte barn etter bryllupsfeiring/ barnevakt kvelden før. Då må vi kome oss ut for at ikkje stemmane skal bli bare høge og strenge utover ettermiddagen. Ein del regn dei siste dagane gjorde at vi måtte finne eit turmål med traktorveg eller god sti, så valget vart å gå til Surefjell. Ein heilt passe utfordrande tur for familie med aldersspredning på 4-78. Uteplassen til Øvrebygda skule med tauverk blir testa ut. Tømmerstokkar blir balansert på og barkebåtar sjøsett. Éin skal helst gå i alle grøfter langs skogsvegen, og helst i den molda skråningen. Eg trøystar meg med Besto sine ord: skitne barn er glade barn! Guten får i alle fall brukt ein del ekstra energi frå den utømelege kjelda si. Minsto må til tider ha litt "bensin" og ein liten dajm blir plassert på ein stein litt foran. Jammen godt at lomma til mamma var fylt opp før turen, for brått var bensinen plukka opp av store "barn" også! Så forfriskande godt å kjenne lukt av skog og myr. Dei klukkande bekkane ber bod om vår. Smeltevatnet gir nytt liv! Det er så fantastisk å studere dei små spirene under livlaust gras, dei små lysegrøne skota på lerketrea, alle dei små teikn på at det som har lege i dvale igjen spirer fram med fornya kraft. Og Hanna Lovise syng: "Hosianna Davids Son, velsigna vere han!" Og brått var det påskedag i songen hennar - "grava er tom! Halleluja!" Det er velsigna godt å ha ei jente på 4 som syng usjenert høgt om det som ligg henne på hjarta. Inn i den stille veka - her er mykje rom for ettertanke mellom Hosianna og Halleluja! Skal vi saman gå vegen fram mot eit jublande Halleluja?!



Ulvanosi i Kvinnherad, 1247 m.o.h

Sundag 10 april var vi så kjempeheldige å få barnevakt slik at vi fekk dele ei stor turoppleving. Kvinnherad turlag lokka med vårens vakraste skieventyr, og Lars, eg og venninne Ingvild heiv oss med. Målet var Ulvanosa, 1247 m.o.h. Med 3 meter snø på toppen vart det akkurat 1250. Vi vart velsigna med vindstille, mange plussgrader og strålande sol. Finst det noko betre enn å ta skia fatt og gå oppover, oppover, oppover mot ein topp?! Vidsynet blir større og større, og utsynet fantastisk. Fjell, kvitkledde vidder og toppar, Folgefonna i si kvite prakt, og havet. Det uendelege havet. Blikket kan kvile i det endelause. Blir liksom plassert i evigheten. Fridomen er komplett! Ingenting anna betyr noko enn å vere nett der ein er. Tilstedeværelsen er total.           Fantastisk å gå slik på tur. Det kan anbefalast! Her har vi fellesskap med kvarandre. Namn, alder og stilling betyr ingenting. Ingen går framføre første turleiar. Ingen går bak bakmannen. Her skal alle med, og alle losast trygt både opp og ned. Då vi nærma oss toppen var det klar melding frå føraren  - hit men ikkje lengre. Med 8 meter skavlar som heng utover der du elles kan legge deg ned og sjå 900 m rett ned utfor kanten, der tek ein ingen sjansar. Utruleg korleis naturen kan skape noko slikt!

Trur Gud av og til frydar seg med si skaparmakt lik eit barn som leiker med plastellina. Berre for å fortelje kor mektig han er. Vi kan mykje, vi menneske, og har fått stor makt som forvaltarar av jorda. Men framleis er det mykje vi ikkje har herredøme over. Det er berre ein ting som gjeld – vise respekt overfor krefter med dimensjonar vi ikkje fattar. Eg er uendeleg liten, men Guds allmakt er over meg, under meg og på alle sider! Han som har skapt alt dette, han ser på meg og deg som sine augnesteinar!

Og så er det herleg å få fryde seg over nedfarten! Kjenne kriblinga i magen. Luggeføre og dermed fantasifulle tryningar på absolutt alle – men så fantastisk gøy!! Kjenne at kvar ein muskel og nerve i kroppen lever! Lykke!!

min fyrste blogg

Blogg? Nei, aldri, har eg tenkt.  

Kvifor i all verda skal folk lese om meg og mitt? Eg ynskjer korkje å vere sjølvsentrisk eller materialistisk. Dessutan lever eg eit liv der eg er nøydd å prioritere strengt med tida mi. Eg har valt å prioritere mykje tid og energi på jobb, og eg er kjempeheldig som har stor familie. Då må eg velgje vekk ein del andre ting. Så blogging passar ikkje heilt inn i mi verd.
Men så er det av og til at eg boblar heilt over, som etter store opplevingar i naturen. Det kan vere etter ein god tur aleine, med mannen eller venner, ein treningstur eller ein familietur der turen i seg sjølv er målet. Eg er ingen fotograf, men har likevel ein del flotte bilete som betyr mykje for meg fordi minnet framleis talar. Slik som dette biletet. Ein januardag i fjor, vi kom oss til foten av Mehammersåto på ski før vi måtte snu for å rekke heim medan det enno var lyst. Då stod denne varden der i skumringa. Har gått forbi den mange gonger, men aldri sett den slik før. Mot den farga himmelen stod krossen og viste veg! "Du er på rett veg", sa den. "Denne vegen leier heim!" Jesus er vegen, sanninga og livet. Han var det før, han er det nå! Varden. Vegvisaren. Godt å vere på heimveg!