I går la eg meg rett og slett på sofaen for å kvile middag, eller rettare: kvile kaffe. Men det hjalp ikkje! I grunnen er det forferdeleg lite energigivande å liggje på sofaen! Tankane surrar like godt som før eg la meg, og dei var langt inne i ei hektisk, komande arbeidsveke. Det var berre å trasse hauststormane (!) og regnet og snøre på seg joggeskoa. Beina var tunge som aldri før, så det vart den overkomelege "runden rundt Vestbøstad". Midt i tyngste Sjøsbrekko vert blikket fanga av ei av dei finaste grasengene på Fitjar. Totalt utan ugras (les: løvetann, engsolei, hummel, skvalderkål, hundekjeks) og sprekkeferdig med frøskot. Slike enger er noko av det vakraste eg veit. Grønt, friskt og velstelt. På øyra klang "Din kjærlighet er som vinden, Den finnes overalt. Gir meg varme når det er kladt. Kjærligheten er en gave. Den er alltid der, samme hvor jeg er." Samstundes kom vissa over at min Herre skjenkar meg eit legje av grøne enger! Fylt av god kvile og omslutta av kjærleik.
"Herren er min hyrding, det vantar meg ingenting.
Han lèt meg liggja i grøne enger,
han leier meg til vatn der eg finn kvile.
Han styrkjer mi sjel, han fører meg på rettferds stigar for sitt namn skuld."
(frå Salme 23)
Fantastisk, energigivande joggetur!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar